Bekend was dat de grensovergang tussen Nigeria en Kameroen één van de lastigste kan zijn in Afrika. Vandaar dat we ons al een tijdje in de buurt van de grens bevonden om informatie in te winnen en om op de truck te wachten die een weekje achter lag op ons reisschema. Samen deze lastige grens oversteken zou beter zijn dan ieder alleen. Helaas mocht de goede voorbereiding niet helpen…
We komen bij de grens aan Nigeriaanse zijde aan en alles lijkt voorspoedig te gaan. De paspoorten worden gecheckt, de visa voor Kameroen worden gecontroleerd, de trucks worden geïnspecteerd en we worden uit Nigeria gestempeld. So far, so good! De grensovergang is een brug over de rivier. Een aantal van ons lopen alvast vooruit Nigeria uit en naar de Kameroense zijde van de grens. Helaas worden we hier tegengehouden: de grens is dicht! Dicht? Ja maar, we zijn toch net de brug over gelopen en die was niet dicht. We zien allerlei Afrikanen de grens oversteken en wijzen de grensbeambten daarop. ‘De grens is dicht voor buitenlanders’ is het antwoord dat we krijgen. Hmm fijn! Na uren doorvragen, onderhandelen en smeken gaat de grens voor ons echt niet ‘open’.
Dat betekent terug naar Nigeriaanse zijde waar we de situatie voorleggen aan de politie aldaar. Tja, we zijn al uit Nigeria gestempeld, vandaar dat we niet meer terug het land in kunnen. Dat betekent dus kamperen aan de grens in ‘niemandsland’.
Zodoende zetten we de twee trucks naast elkaar in de berm langs de weg met er tussenin voldoende ruimte voor ongeveer tien tenten. Met machetes maaien we de met jungle overwoekerde berm tot we een ruimte hebben gecreëerd om een vuurtje te kunnen aanleggen om te koken. Om deze domper door te komen maken we één van de weinige blikken spam soldaat bij het avondeten. Waar je al niet blij mee kunt zijn wanneer je vast zit aan een Afrikaanse grens…
De volgende dag blijkt de situatie een de Kameroense grens niet gewijzigd en wordt ons duidelijk dat dit toch wel een erg vervelende situatie kan gaan worden. Wat als we hier nog weken aan die grens vastzitten? Om terug Nigeria in te mogen zouden we daarvoor een nieuw visum moeten aanvragen, maar dat moet in de hoofdstad en daar mogen we niet naartoe, we zitten immers vast bij de grens. Tot overmaat van ramp hebben we hier in de jungle ook geen bereik met de mobiele telefoons. We praten wat met de politie in Nigeria die gelukkig ons probleem wel begrijpt. Ze staan ons toe om met één truck naar het dichtstbijzijnde dorp te rijden om voedsel in te slaan op de markt en om onze mobiele telefoon te kunnen gebruiken. De andere truck + chauffeur en onze tenten met spullen moeten aan de grens blijven, zodat ze zeker weten dat we terug komen na ons bezoek aan het dorp.
Zo gezegd, zo gedaan. In het dorp mailt en belt iedereen met zijn ambassade in de regio om om hulp te vragen. Ik spreek de Nederlandse consul die in een buurland is gevestigd. Hij geeft aan niets te hebben gehoord van een dichte grens en bevestigt later dat de grens officieel gewoon open zou moeten zijn. Fijn! We keren weer terug naar de bewuste grens, maar men wil ons er echt niet doorlaten. De grens is en blijft dicht…
Zo brengen we drie dagen door aan de grens. Kamperend tussen twee trucks in de berm terwijl het zo’n 38 graden is zonder een zuchtje wind. Stromend water, een douche of een toilet is nergens te bekennen. Dus dan maar de jungle in als je even naar het toilet moet. Terwijl je gehurkt tussen het struikgewas zit, loopt er een Afrikaanse familie voorbij die gewoon even naar je zwaaien. Zo gaat dat in Afrika…
Gelukkig is er wel een ieniemienie barretje bestaande uit een houten krot waar we van ons laatste Nigeriaanse geld wat biertjes kopen en met de locals kletsen. Op een avond begint het een beetje te regenen. Blij dat we de hitte en het zand van ons af kunnen spoelen, trekken we snel onze kleding uit, springen we uit de truck om midden op straat een ‘douche’ te nemen in de regen. We kregen heel wat verbaasde blikken van voorbijrijdende Nigerianen die een stel dwaze blanken gekleed enkel gekleed in ondergoed zagen oplichten in hun koplampen 🙂
Na drie dagen wachten waarin sommigen de hoop al hadden opgegeven, was er plotseling goed nieuws. De politie kwam vertellen dat de grens nu open was! Whoehoe! In totale extase renden we met onze paspoorten in de hand de brug over naar Kameroen. Even waren we bang dat één van de twee trucks achter moest blijven in Nigeria, maar ook dit akkefietje werd opgelost. We are in Kameroen!